حذف فلزات سنگین از پساب های صنعتی

فناوری های متعددی برای حذف فلزات سنگین از پساب های صنعتی موجود است. ترسیب شیمیایی متداول ترین روش برای حذف اکثر فلزات است. رسوب دهنده ها عموما دارای هیدروکسید،کربنات و سولفید هستند. فلزات را می توان با افزودن آهک یا سود تا رسیدن به PH حداقل حلالیت رسوب داد. با این وجود برخی از این عناصر آمفوتر بوده و دارای نقطه حداقل حلالیت می باشند.  PH حداقل حلالیت بسته به فلز داخل محلول تغییر می کند. فلزات را می توان به صورت سولفید یا در برخی موارد به صورت کربنات ترسیب شیمیایی داد.

در تصفیه فاضلاب های صنعتی حاوی فلزات، عموما لازم است که فاضلاب پیش تصفیه شود تا عناصری که در ترسیب فلزات مداخله می کنند حذف شوند. سیانید و آمونیاک با تعدادی از فلزات تشکیل کمپلکس هایی را می دهد که میزان حذف مورد نظر با رسوبدهی را محدود می سازد. به شکل زیر دقت کنید.

فاضلاب های سیانیدی محتوی نیکل یا نقره به سختی با کلریناسیون قلیایی تصفیه می شوند زیرا سرعت واکنش این کمپلکس های فلزی کم است. سیانید فرو به سیانید فریک اکسید می شود که در مقابل اکسیداسیون اضافی تر مقاومت می کند. آمونایک را می توان قبل از حذف از طریق عریان سازی با استرپیر حذف آمونیاک  ، کلریناسیون نقطه شکست یا سایر روش های مناسب حذف کرد.

ترسیب همزمان یا با آهن یا آلومینیوم برای اکثر فلزات نظیر آرسنیک و کادمیوم بسیار موثر بوده و به مقادیر باقی مانده جزئی می انجامد. در این مورد فلز جذب لخته آلوم یا فریک می شود. فلزات را می توان از طریق جذب رو کربن فعال ، اکسید های آلومنیوم ، سیلیس ، خاک های رسی و مواد مصنوعی نظیر زئولیت ها و رزین ها حذف کرد.  در مورد جذب سطحی، ph  بالاتر جذب کاتیون ها را بهبود می دهد در حالیکه ph  پایین تر جذب آنیون ها را بهبود می بخشد. مواد کمپلکس کننده با گونه کاتیونی مداخله خواهد نمود. برای تصفیه فاضلاب های دباغی  ابتدا باید کروم ۶ ظرفیتی به کروم ۳ ظرفیتی  احیا شده و سپس با آهک ترسیب شود.